برخی دانشمندان علم روانشناسی و روانکاوی معتقدند خداپرستی یک خواست فطری و مستقل است و آن را «حس دینی» می دانند.
آنان معتقدند «حس دینی» در کنار حس کنجکاوی و حس زیبایی شناسی و حس نیکی بٌعد چهارمی برای روح انسان به حساب می آید.
ضمنا این دانشمندان می گویند شواهد تاریخی نشان می دهد که خداپرستی همواره به نوعی در میان انسان ها وجود داشته و همین همگانی بودن و همیشگی بودن، نشانه فطری بودن آنست.[1]
البته ناگفته نماند که این فطری بودن می تواند تحت تاثیر عواملی مانند محیط و یا تربیت ناصحیح به صورت غیر فعال دربیاید و یا از مسیر اصلی اش منحرف شود.[2]
[1] برای اطلاعات بیشتر به تفسیر نمونه ذیل آیه 30 از سوره مبارکه روم مراجعه شود
[2] اصول عقاید آیت الله مصباح / صفحه20