آنچه همه روایات ائمه درباره‌اش اتفاق نظر دارند این است که شب قدر، یکی از شب‌های ماه رمضان (19، 21 یا 23) است، تا روز قیامت باقی است و هر سال تکرار می‌شود اما اهل سنت معتقدند که شب 27 رمضان، شب قدر و نزول قرآن است.
بعضی باور دارند که دلیل نزول قرآن در شب قدر این است که شبی پیامبر خواب دیدند که بنی امیه از منبرشان بالا می‌روند. از این رو خداوند برای تسلای خاطر پیامبر، قرآن را در این شب نازل فرمود. برداشتی که امام باقر علیه السلام از آیه 3 سوره دخان دارند این است که شب قدر، شبی تکرار نشدنی و شب نزول قرآن است و هر حادثه‌ای که باید رخ دهد در این شب نوشته می‌شود ولی در عین حال، مشیت الهی در آن‌ها محفوظ است.
اما پیش از این گفتیم که بعضی معتقدند شب قدر، به خاطر نزول ملائکه در زمین، شب تنگی و ضیق است. امام دراین باره می‌فرمایند: تنزل ملائکه و روح، یعنی روح بیشتری برای امام شامل می‌شود. روح از ملائکه جداست، جبرئیل هم جزء ملائکه است و البته روح بزرگ‌تر از ملائکه است.
یکی از توصیف‌های شب قدر، روایتی است که گفته ملائکه در شب قدر، پرچم‌هایی بر سر قبر پیامبر، بر بالای بیت المقدس، در مسجد الحرام و بر بالای طور سینا نصب می‌کنند. در این شب، جبرئیل به همه مؤمنان سلام می‌کند به جز افرادی که گوشت خوک خورده‌اند یا دائم الخمر هستند و یا زعفران به بدن خود مالیده‌اند.
مطالب مرتبط
تفسیر سوره قدر (المیزان2)
