آدم دو چهره
اعتبار و آبروی اجتماعی انسان در گرو صداقت مداری و تعامل با همنوعان و مهرورزی با خویشاوندان است.
آدمی که در ظاهر با مردم زیبا سخن می گوید و تمایلات باطنش هیچ گونه تناسبی با گفتارش ندارد در حقیقت انسانی دو چهره و دورو است.
فرد دو چهره و دورو پس از گذشت زمان به مرور ماهیت پلیدش در رفتارش پدیدار می گردد و این بدکرداری زمینه ساز هدر رفت آبرو و حیثیت انسانی او می گردد.
پيامبر گرامي اسلام صلي‌الله عليه و آله و سلم»:
ذُوالوَجهَينِ لاِيكونُ وَجيهاً.
آدم دو چهره، وِجهه و حيثيتّي ندارد. (دُرج‌گهر، ص ۷۳)
