یکی از آفت‌های دین وایمان و علاقه به خدا و عبادت و توفیق اعمال نیک، خوردن مال حرام و انجام دادن هر حرام دیگری است. اساساً خوردن مال حرام برای دین مؤمن از کارد برنده نسبت به بدن انسان خطرناک تر است و اگر کسی بخواهد سرمایه ایمان و اعتقاد و علاقه به خداوند و اولیای او را در وجود خود زنده نگه دارد چاره ای جز پرهیز مال حرام و از گناه ندارد.
با بی تقوایی و پرهیز نکردن از حرام رفته رفته دین و اعتقادات انسان ضعیف می‌گردد تا جایی که آیات و نشانه‌های خدا و حقانیت دین را انکار می‌کند و اهل دین و احکام الهی را مسخره می‌نماید؛ چنان که خداوند در قرآن به این مسأله اشاره فرموده است: «ثمّ کان عاقبه الذین أساؤا السوی أن کذّبوا بآیات اللّه و کانوا بها یستهزؤن»؛ «سرانجام کار کسانی که مرتکب گناه و ظلم [و حرام] شدند تکذیب نمودن و استهزای به آیات الهی است.»
(۱) علاّمه مجلسی، در کتاب بحار، از موسی بن جعفر، از پدرانش، از رسول خداصلی الله علیه وآله نقل نموده که فرمود:
«سخت ترین چیزی که من برای امت خود از آن هراس دارم درآمدهای حرام و شهوت خفیّه [یعنی عشق به گناه] و رباخواری است. »(۲)
پی نوشت: [۱](النساء /۲۹) [2](البحار ج ۷۰/۱۵۹)
