مرســـــــلون

«وَ لَوْلاَالاْجَلُ الَّذى كَتَبَ اللّهُ عَلَيْهِمْ لَمْ تَسْتَقِرَّ اَرْواحُهُمْ فى اَجْسادِهِمْ طَرْفَةَ عَيْن، شَوْقاً اِلَى الثَّوابِ، وَ خَوْفاً مِنَ الْعِقابِ [1]»

و اگرخداوند براى اقامتشان در دنيا زمان معينى را مقرر نكرده بود از شوق به ثواب و بيم از عذاب به انـدازه چشـم به هم زدنى روحشـان در بدنشان قـرار نمى گرفت.

«فَهُمْ وَالْجَنَّةُ كَمَنْ قَدْ رَآها فَهُمْ فيها مُنَعَّمُونَ، وَ هُمْ وَالنّارُ كَمَنْ قَدْ رَآها فَهُمْ فيها مُعَذَّبُونَ [2]»

آنان با بهشت چنانند كه گويى آن را ديده و در فضايش غرق نعمتند، و با عذاب جهنم چنانند كه گويى آن را مشاهده نموده و در آن معذّبند.

این دو فراز از خطبه متقین صفت زیبایی به نام آخرت جویی متّقیان را بیان می کند،به عبارت دیگر انسان های متّقی این دنیا را برای خودشان کوچک می بینند و به دنبال دنیایی وسیع تر و بزرگتر که همان سرای ابدی و جاویدان است،هستند.

حضرت علی(ع) در این فرازها می فرماید:علت این که روح انسان های متقی،خواهان پرواز است و آن مدتی که خداوند معین کرده نبود،یک لحظه هم در اجسادشان باقی نمی ماند،این می باشد که شوق به ثواب و ترس از عقاب دارند.وعلت این همه شوق و ترس،این است که خداوند برای انسان های متقی دنیایی بهتر و راحت تر از این دنیا ترسیم کرده است.و اشخاص متقی دنبال همان دنیای زیبا هستند.

پروردگار متعال در قرآن کریم می فرماید:

« إِنَّ الْمُتَّقينَ في‏ جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ * في‏ مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَليکٍ مُقْتَدِرٍ [3]»همانا اهل تقوا در باغ ها و نهرها هستند، در جایگاه راستی نزد خداوند مالک و مقتدر.

از این آیه زیبا روشن می شود که خداوند متعال جه نعمت های با ارزشی برای متّقیان وعده داده است.نعمت های همچون باغ ها و نهرها،ایصال و رسیدن به جایگاه صدق و راستی که هیچ باطلی در آن راه ندارد و تمام وعده های خداوند صدقشان در آنجا نمایان می شود.و مهم تر از نعمت های ذکر شده این است که متّقین به نهایت قرب و نزدیکی به پروردگار متعال،خداوند مالک و مقتدر می رسند که جایگاه بس بلند و رفیعی هست که شامل حال کمتر کسی می شود و خوشا به حال متّقین که به این درجه از یقین رسیده اند که در جوار قرب الهی قرار می گیرند، لذا وجود نازنین امیر مؤمنان (ع) می فرماید:به خداوند سوگند که فرزند ابوطالب،انس و الفتش به مرگ از انس و الفت کودک به پستان مادرش بیشتر است.[4]

حضرت علی(ع) می فرماید اهل تقوا به گونه ای هستند که گویی بهشت و جهنم را می بینند و نعمت و عذابش را احساس می کنند، در واقع این افراد دارای بصیرت هستند و با بصیرت و باطن خود حقایقی را که نمی توان با چشم دید،درک می کنند و به یقین رسیده اند.

در پایان مطلب حکایتی را که اسحاق بن عمار از امام صادق(ع) نقل میکند خدمت عزیزان عرض می کنیم تا کمی با مقام (یقین) آشنا بشویم.

اسحاق بن عمار می گوید: از امام صادق(ع)شنیدم که فرمود:روزی رسول خدا(ص)با مردم نماز صبح برگزار کرد،آن گاه به چهرۀ جوانی در مسجد نگاه کرد که در اثر چُرت،سرش می افتاد و بالا می گرفت، رنگش زرد،بدنش لاغر و چشمانش در سرش فرو رفته بود.رسول خدا (ص)به وی فرمود:ای جوان چگونه صبح کردی؟ عرض کرد:ای رسول خدا،در حال یقین صبح کردم.پیامبر(ص)از سخن جوان شگفت زده شد و سؤال کرد:هر یقینی حقیقت و عمقی دارد،حقیقت یقین تو چیست؟عرض کرد:ای رسول خدا،یقینم مرا در حزن فرو بردهفشبم ر بیدار داشته و روزم را به گرسنگی کشانده است،تا اینکه نفسم از دنیا و هر آنچه در آن است بریده است.

گویا به عرش پروردگارم نگاه می کنم که مخلوقات برای حساب و کتاب محشور گشته اند و من نیز در میانشان هستم.گویا اهل بهشت را می بینم که در آنجا متنعم اند و هم دیگر را می شناسند و بر تخ ها تکیه زده اند.

و گویا اهل جهنم را می بینم که در آن معذّبند و فریاد می کشند،گویا همین الآن صدای زوزۀ آتش را می شنوم که در گوش هایم می چرخد.

در این حال پیامبر(ص)به اصحاب خود فرمود:این بنده ای است که خداوند قلبش را با ایمان نورانی کرده است.پس فرمود:بر آنچه که داری استوار و محکم باش.

جوان عرض کرد:ای رسول خدا،دعا کن خداوند عالمیان شهادت در پای رکابت را روزی ام بفرماید.و پیامبر(ص)نیز برایش دعا کرد و در جنگی که همراه پیامبر(ص)می جنگید به مقام رفیع شهادت نائل گردید.[5]

این حکایت تنها یکی از برکات و ثمرات یقین است که باعث می شود انسان به مقام بلندی برسد.بنابراین هر چقدر یقین انسان زیاد باشد برکات و ثمراتش نیز زیاد خواهد بود.

.نهج البلاغه،خطبه متقین.[1]

.همان.[2]

.سورۀ قمر،آیه 54 و55.[3]

.نهج البلاغه،خطبه5.[4]

.کافی،ج2،ص53.[5]