می گرید. #غم بر قلبش چیره شده است.
گام بر می دارد. دهان به #ذکر می گشاید.
تمام مدت به یاد تشنگی و گرسنگی امامش است.
جز به مقدار نیاز لب به غذا نمی زند.
#ژولیده شده و در غمی عمیق فرو رفته است.
جز به مصیبت های امام به چیز دیگری نمی اندیشد.
آب نمی نوشد.
مگر می تواند سیراب و با شکمی مملو از غذاهای گوناگون در راهی قدم بگذارد که امامش همانجا #گرسنه و #تشنه به #شهادت رسید.
ذکر می گوید. می گرید. گام بر می دارد.
عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ: إِذَا أَرَدْتَ زِيَارَةَ الْحُسَيْنِ عليه السلام فَزُرْهُ وَ أَنْتَ كَئِيبٌ حَزِينٌ مَكْرُوبٌ شَعِثاً مُغْبَرّاً جَائِعاً عَطْشَاناً فَإِنَّ الْحُسَيْنَ قُتِلَ حَزِيناً مَكْرُوباً شَعِثاً مُغْبَرّاً جَائِعاً عَطْشَاناً
امام صادق عليه السلام: وقتی خواستی به زیارت حسین عليه السلام بروی، غمگین و شکسته و اندوهناک و ناراحت و ژولیده و گرفته و گرسنه و تشنه او را زیارت کن که همانا حسین عليه السلام غمگین و شکسته و اندوهناک و ناراحت و ژولیده و گرفته و گرسنه و تشنه به شهادت رسید.
کامل الزیارات، ص131
