یقیناً آراستگی ظاهری با تجمل‌گرایی و تشریفات کاملاً متفاوت‌اند و اولی صفتی باارزش، مثبت و مفید برای تبلیغ است ولی اما تجمل‌گرایی صفتی منفی، ناپسند و ضدتبلیغ است و بر مخاطبین اثرات منفی دارد.
افراط در رسیدگی به وضع ظاهر و اسراف استفاده از اتومبیل، منزل، لباس و وسایل زندگی گران‌قیمت و آن‌چنانی منجر به تجمل‌گرایی خواهد شد. منشأ تجمل‌گرایی، محبت به دنیا، تکبر، تفاخر و هوس است.
انسان‌های تجمل‌گرا، جمال معنوی و سیرت زیبا را فدای جمال ظاهری و مظاهر فریبنده دنیا می‌کنند.
معصومین (علیهم‌السلام) در عین اینکه ظاهری پاکیزه و آراسته داشتند، از تجمل‌گرایی شدیداً متنفر بوده و آن را از آفات دین‌داری می‌دانند. امام سجاد (علیه‌السلام) از خداوند درخواست می‌کند:
وَ ازْوِ عَنِّی مِنَ الْمَالِ مَا یحْدِثُ لِی مَخِیلَةً أَوْ تَأَدِّیاً إِلَی بَغْی أَوْ مَا أَتَعَقَّبُ مِنْهُ طُغْیانا؛ خدایا آن مال و ثروتی که برای من کبر و خودبینی ایجاد کند یا به ستمگری و سرکشی منجر شود را از من دور کن».[1]
[1]. الصحيفة السجادية، ص: 138 و کان من رعائئه فی المعونه.
