شانه ماشین اصلاح به پوست سر پسرک چسبیده بود. آرایشگر دسته های ماشین را تند و تند، مثل دسته قیچی باز و بسته می کرد و آن را روی سر پسر جلو می برد.
پشت پنجره قدی آرایشگاه ایستاد. دوست نداشت داخل برود؛ اما صدای مدیر درون گوشش زنگ می زد:«اونایی که موهاشون بلنده فردا یا با سر تراشیده میان مدرسه یا با باباشون.» ابروهایش را در هم برد. نگاهی به پول درون دستش انداخت. زیر لب گفت:«کاش می شد باهات بستنی بخرم.» در مغازه را باز کرد و داخل شد. رفت روی صندلی بنشیند که آرایشگر گفت:«پسرم از هر دری رفتی تو اول باید سلام کنی. حالا برو بیرون. دوباره بیا تو و سلام کن.» حوصله نداشت. سرش را پایین انداخت. در مغازه را باز کرد. بیرون رفت و در را پشت سرش بست. چاره ای نداشت. رو به در ایستاد. نگاهی به آرایشگر انداخت. دسته ماشین اصلاح را باز و بسته می کرد. در را باز کرد. بلند سلام کرد. آرایشگر سرش را بالا آورد. لبخند بر لب داشت. جواب داد:«سلام جانم. بفرما داخل.» با دست صندلی را نشان داد و گفت:«اونجا بشین جانم تا کار این پسرم تموم شه.» انگار دفعه اول است او را می بیند. یعنی آرایشگر بی ادبی او را فراموش کرده بود؟
پی نوشت: قال له الحسین رجل: «ابتداء کیف انت عافاک الله؟ فقال له: السلام قبل الکلام، عافاک‌الله، ثم قال: لا تأذنوالاحد حتی بسلام».
مردی با امام حسین (ع) ملاقات کرد و ابتدا و بی‌مقدمه گفت: حال شما چطور است؟ حضرت به او فرمود: اول سلام، بعد کلام، خداوند به تو نیز عافیت دهد.
سپس امام حسین (ع) فرمود: تا کسی سلام نکند اجازه ورود به او ندهید. بحارالانوار، ج 75، ص 117
