آزادی بیان
در زمان پهلوی، استبدا و دیکتاتوری بیداد می کرد، رفتار ها سلیقه ایی و خود خواهانه بود؛ به صورتی نشریه ها وضعیت بی ثباتی داشتند.
هر گاه مدیران و سردبیران جراید کوچکترین ناراحتی و تذکری برای شاه ایجاد می کردند به شدت تنبیه می شدند.
از آنان انتظار می رفت که روشن بینی لازم را داشته باشند و بتوانند تشخیص دهند که کدام خبر یا مقاله، مورد پسند شاه است و باید چاپ شود. چنین رفتار مردم را نسبت به روزنامه ها بر می انگیخت. در واقع مردم اخبار مربوط به موفقیت های شاه را با سوء ظن تلقی میکردند. با این رفتار شاه آزادی بیان در ایران آن زمان مرده بود و معنایی نداشت.[1]
[1] گفت و گو های من و شاه، ص26
