فرزندان ما برای وارد شدن به ماه رمضان ماه ها قبل نیاز به امادگی روحی و جسمی دارند که اگاهی پدر و مادر در این زمینه بسیار می تواند در انجام عبادات و تکالیف و ایجاد روحیه معنوی در انها موثر باشد . مخصوصا با ضعف زیاد فرزندان این زمان به خصوص دختر بچه ها که باید از 9 سالکی روزه بگیرند .
اما راه کارهایی وجود دارد که این امر را اسان تر می نماید .
1-هرگز جو روانی منفی در خانه ایجاد نشود . این جو روانی غابا توسط مادر ها ایجاد می شود و هدفی غیر از دل سوزی و قربان صدقه رفتن برای فرزند خود ندارند اما غالبا نتیجه عکس می دهد . مثلا گفته نشود وای بچه من خیلی ضیف است ، الاهی برات بمیرم ، چطوری می خواهی تو این گرما روزه بگیری ، اصلا روزه برای تو واجب نیست ، چون تو توانایش را نداری و ... اصلا نباید نکات منفی در مورد روزه گرفتن برای انها مطرح شود تا فرزند ما ترسی از وارد شدن ماه رمضان در دلش ایجاد شود .
2-بیان خاطرات شیرین از ماه مبارک رمضان در این ماه کاری کنید که به او خوش بگذرد خاطرات شیرین خود را برای او نقل کنید و کاری کنید که خاطرات شیرینی از این ماه برای او به یادگار بماند . مثلا به او گفته شود هر وقت که دوست داری همه دوستانت را برای افطار به خانه دعوت کن و هر غذائی هم که دوست داری درست می کنیم .
3-فرزندمان را قبل از ماه رمضان برای روزه گرفتن اماده کنیم مثلا روزه های کله گنجشکی بگیرند ، چرا که روزه کله گنجشکی اراده فرزندمان را بالا می برد و او را از عادت به ریزه خواری باز می دارد . امام صادق علیه السلام می فرمایند : ما کودکانمان را در هفت سالگی امر می‌کنیم تا به اندازه توانایی شان، نصف روز یا بیشتر یا کمتر روزه بگیرند، هنگامی که تشنگی و گرسنگی بر آنان غالب آمد، دستور می‌دهیم که افطار کنند. این عمل، برای آن است که به روزه گرفتن عادت نمایند، پس، شما کودکان (پسران) خود را در نه سالگی به اندازه توانایی شان به روزه گرفتن امر کنید و چون تشنگی و گرسنگی بر آنان غالب شد، افطار کنند.
« إِنَّا نَأْمُرُ صِبْیَانَنَا بِالصِّیَامِ إِذَا کَانُوا بَنِی سَبْعِ سِنِینَ بِمَا أَطَاقُوا مِنْ صِیَامِ الْیَوْمِ فَإِنْ کَانَ إِلَى نِصْفِ النَّهَارِ وَ أَکْثَرَ مِنْ ذَلِکَ أَوْ أَقَلَّ فَإِذَا غَلَبَهُمُ الْعَطَشُ وَ الْغَرَثُ أَفْطَرُوا حَتَّى یَتَعَوَّدُوا الصَّوْمَ وَ یُطِیقُوهُ فَمُرُوا صِبْیَانَکُمْ إِذَا کَانُوا أَبْنَاءَ تِسْعِ سِنِینَ بِمَا أَطَاقُوا مِنْ صِیَامٍ فَإِذَا غَلَبَهُمُ الْعَطَشُ أَفْطَرُوا.» (1)
به این نکته هم باید توجه کرد که توانایی روزه داری تنها به رشد جسمانی نیست بلکه علاوه بر آن وابسته به عادت نیز هست چه بسا افراد بزرگسالی که به لحاظ جسمانی قوی اند اما چون عادت به تحمل گرسنگی و تشنگی نکرده اند توانایی روزه گرفتن را ندارند. فلذا باید قبل از وجوب روزه ، تحمل روزه داری را به فرزندان خود اموخته باشیم .
4-به بچه فهمانده شود که غرض از روزه گرفتن صرفا نخوردن غذا نیست ، بلکه هدف فرمان برداری از خدا و کنترل نفس در مقابل خواهش های نفسانی است . طوری نباشد که فرزند ما فقط از ماه رمضان نخوردن را برداشت کند . این ماه ، ماه بندگی خداست و روزه گرفتن نوعی تمرین بندگی است . بجای این که گشنگی را برای بچه بزرگ بکنیم ، بندگی را برای او بزرگ کنیم . 5-یک برنامه ریزی در این ماه برای فرزندمان ایجاد کنیم که کمتر سختی بکشد مثلا هر یک از پدر و مادر بسته به اقتضائات وقت خودشان ، برنامه ریزی کنند که از شب تا سحر با فرزندشان بازی کنند و یا به حرم اهل بیت و امام زادگان بروند و یا به برنامه های مذهبی و مراسمات شب زنده داری بروند و خلاصه از شب تا سحر با هر برنامه ای که برای او مناسب می دانند و فرزند به ان علاقه دارد او را بیدار نگه دارند تا این که برای سحر ، سحری خود را بخورد و بعد از ان بخوابد . در این صورت اکثر ساعات طورل روز را خواب خواهد بود و دیگر فشار چندانی به او وارد نخواهد شد . این در صورتی است که فرزند ما بسیار ضعیف است و روزه گرفتن به او فشار می اورد . (1). الکافی (ط – الإسلامیه) ؛ ج۴ ؛ ص۱۲۴ .
