کودکان نابالغ گرچه مکلف نیستند و خداوند از آنها تکلیفی نخواسته است ولی والدین آنها بر اساس نصوص شرعی و فتاوای علما موظفاند که آموزههای دینی و پوشش صحیح مورد تأیید شرع را یاد داده و آنها را تمرین بندگی و عبادت بدهند تا پس از تکلیف بهراحتی بتوانند وظیفه خود را انجام بدهند.
اما متأسفانه بهعکس دیده میشود که برخی از والدین فرزندشان را از دو، سهسالگی کلاسهای رقص، شنای مختلط، زبان انگلیسی و… میفرستند که اکثر آنها هیچ تناسبی با سن فرزند، فرهنگ و نیاز جامعه و تربیت دینی فرزندان ندارند، در منزل هم او را پای فیلمهای مبتذل ماهواره مینشانند و اجازه میدهند آزادانه و بدون هیچ قاعده و ضابطهای در فضای مجازی فعالیت کند و اگر بعد از بلوغ دچار هرزگی و انحراف شد میگویند مقصر حکومت است. آنوقت به کسی که به دستور شرع به فرزند پنجسالهاش قرآن و نماز یاد میدهد و به او حجاب میپوشاند، میگویند امل و بیسواد و متهم میکنند به اینکه، به فرزندش ظلم میکند.
سوای روایات فراوان در مورد لزوم آغاز تربیت دینی از سنین خردسالی، در این باره «گزل» روان شناس مشهور میگوید:
«کودک در ۵ و ۶ سالگی، نسخه کوچکی از جوانی است که بعدها خواهد شد».[۱]
[۱] . مجله طوبی اسفند ۱۳۸۴، شماره ۳، مقاله: نگاهی به مراحل تربیت کودک از منظر دین.
لینک کوتاه مطلب : http://nidamat.com/?p=23062
