درباره کرامات علما مطالب بسیاری نوشته شده اما اینکه چگونه علما و عرفای به نام به این مقامات رسیده اند آسان به نظر می رسد، کاری نکرده اند جز دوری از محرمات و مکروهات و انجام واجبات و مستحبات و البته همه را با نیت خالص و اخلاص کامل انجام داده اند و این اخلاص در عمل باعث تقرب آنها به خداوند عز وجل شده و به جایی می رسند که چشم و گوش و دهانشان خدایی می شود. چنانچه در روایتی از پیامبر گرامی اسلام (ص) نقل شده که فرمودند:إنَّ اللهَ تَعالى قالَ : مَن عادى لی وَلِیّاً فَقَد آذَنتُهُ بِالحَربِ. وما تَقَرَّبَ إلَیَّ عَبدی بِشَی ءٍ أحَبَّ إلَیَّ مِمَّا افتَرَضتُ عَلَیهِ. وما یَزالُ عَبدی یَتَقَرَّبُ إلَیَّ بِالنَّوافِلِ حَتّى اُحِبَّهُ، فَإِذا أحبَبتُهُ کُنتُ سَمعَهُ الَّذی یَسمَعُ بِهِ ، وبَصَرَهُ الَّذی یُبصِرُ بِهِ ، ویَدَهُ الَّتی یَبطِشُ بِها، ورِجلَهُ الَّتی یَمشی بِها، وإن سَأَلَنی لَاُعطِیَنَّهُ، ولَئِنِ استَعاذَنی لَاُعیذَنَّهُ ( کنزالعمّال : ۱ / ۲۲۹ / ۱۱۵۶)
طبق این روایت انجام واجبات و مستحبات موجب جذب محبت خداوند شده و به جایی می رسد که خداوند گوش او می شود که بوسیله آن می شنود و چشم او می شود که با آن می بیند و دست و پای او می شود که با آنها کار کرده و راه می رود و در ادامه می فرماید اگر چیزی از من بخواهد به او عطا می کنم و اگر از من پناه بخواهد به او پناه می دهم.
اینکه خداوند فرموده که چشم و گوش و دست و پای او می شوم کنایه از این است که تمام وجود چنین شخصی خدایی شده و در راه خدا قدم بر می دارند و به عبارت دیگر محو در وجود خداوند و بجز خدا و رضای حضرتش به چیز دیگری فکر نمی کنند و همه وجودشان را وقف خدا کرده، برای به دست آوردن رضای حق همواره در حال جهادند.
چنین کسانی هرچه از خدا بخواهند خدا به آنها عطا می کند و برای چنین کسانی راه بن بست در مشکلات وجود ندارد چنانچه در قرآن کریم می فرماید: وَمَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجعَل لَهُ مَخرَجًا (طلاق: ۲) هرکس تقوا پیشه کند خداوند برای او راه خروج از مشکلات قرار می دهد.
حال با وجود مطالبی که عرض شد آیا انجام دادن کارهای خارق العاده و کرامات بوسیله علما چیز عجیبی است؟
