از امام باقر علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:
«هَلِ الدِّینُ إِلَّا الْحُب»[1] (مگر دین چیزى جز محبت و دوستى است؟!)
آری معیار دین‌داری، محبت است. بستگی دارد که انسان به چه چیز محبت و عُلقه داشته باشد.
آنچه انسان مؤمن را از کافر جدا می‌کند، محبت او به ایمان است؛ ایمان به خدا و ایمان به آنچه او امر فرموده:
«وَ لکِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإیمانَ وَ زَیَّنَهُ فی قُلُوبِکُمْ»[2]
(خداوند ایمان را محبوب شما قرار داده و آن را در دل‌هایتان زینت بخشیده است)
و آنچه انسان کافر را از انسان مؤمن جدا می‌کند، محبت او به دنیا است؛ آن‌چنان محبتی که باعث شود انسان مبدأ و معاد را انکار نماید:
«زُیِّنَ لِلَّذینَ کَفَرُوا الْحَیاةُ الدُّنْیا»[3]
(زندگى دنیا در نظر کسانى که کافر شدند زینت داده شده است).
[1] الکافی (ط - الإسلامیة)، ج8، ص: 80
[2] سوره حجرات، آیه 7
[3] سوره بقره، آیه 212
