آن گاه که مادرم نبود...
دیگر کمتر کسی پیدا می شد که مادرمان را به یاد بیاورد.
جامعه مادرم را به فراموشی سپرده بود.
فاطمه بود ولی تنها نقطه شباهتش با مادرم نامشان بود و اکنون دیگر وظیفه ی من بود تا نام و یاد مادرم را زنده نگهدارم و من به یاد مادرم جلسه ی تفسیر قرآن می گذاشتم که در این جلسه چند تن از خانم ها با کنایه از ما پذیرایی می کردند، کنایه هایی که از زمان مادرم بود و هیچ وقت تمامی نداشت. اذیت و آزار نسبت به پدر و برادرانم شدت می گرفت و من به همراه پدرم به کوفه رفتم تا در آنجا هم به تبلیغ دین و آیات قرآن بپردازم.
مردم ما را برای رفع مشکلات روزمره می خواستند و از دینشان غافل شده بودند.
