یکی از گناهان کبیره در دین مبین اسلام خودکشی و قتل نفس می باشد. حرمت این عمل در تفسير آيه 30 سوره نساء: (و خودكشي نكنيد خداوند نسبت به شما مهربان است و هر كس اين عمل را از روي تجاوز و ستم انجام دهد به زودي او را در آتش وارد خواهيم ساخت و اين كار براي خدا آسان است.) به خوبی معلوم می باشد.
به همین خاطر در قبح عمل و حرام بودن خودکشی هیچ جای شبهه و شکّی وجود ندارد. البته باید دانست که خودکشی با عملی همانند فداکاری کردن برای از بین بردن دشمن متفاوت است و به هیچ عنوان چنین کاری خودکشی به حساب نمی آید بلکه نوعی ایثار و از خودگذشتگی می باشد. از همین رو با توجّه به آیات و روایات، برای شفاعت شوندگان شرایطی وجود دارد از جمله:
1. شرك نورزيدن به خدا است، پيامبر اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي‌فرمايند: اگر خدا بخواهد من شفاعت مي‌كنم براي كسي كه مي‌ميرد و ذره‌اي به خدا شرك نمي نورزد.
2. اقرار به شهادتين با اخلاص: رسول الله مي‌فرمايد: شفاعت من براي كسي است كه به (لا اله الا الله) شهادت دهد و مخلص باشد و قلبش زبانش را تصديق كند و زبانش قلبش را.
3. دشمني نداشتن با اهل بيت كسي كه بغض و دشمني اهل بيت را در دل داشته باشد به شفاعت نائل نمي‌شود.
4. داشتن ولاء و محبت و عهد اهل بيت عصمت و طهارت
با توجّه به این شرایط اینگونه به بدست می آید شخصی که اقدام به قتل نفس می‌کند فاقد شرایط شفاعت شدن میباشد بنابراین هیچ امیدی برای شفاعت شدن چنین افرادی وجود ندارد.
منبع: جوادي آملي، عبدالله، معاد در قرآن، چاپ اول، انتشارات اسراء.
