از دست دادن چیزی که دارایی خود انسان است ناراحت‌کننده است؛ ولی انسان هیچ‌گاه نسبت به از بین رفتن مالی که برای دیگری است، آن‌چنان ناراحت نمی‌شود.
و همین‌طور پس دادن مالی که انسان از دیگری به امانت گرفته است ناراحت‌کننده نیست؛ زیرا انسان خود را مالک آن نمی‌داند تا از پس دادن آن ناراحت شود.
راز اینکه اولیاءالله در هنگام مصائب دنیوی و از دست دادن اموال، بستگان و عافیت جسمانی صبر می‌کنند و ازخودبی‌خود نمی‌شوند هم همین است؛ زیرا آنان خود را مالک واقعی جان و مال و بستگانشان نمی‌دانند؛ بلکه هم خود را هم متعلقات خود را از آنِ پروردگار می‌دانند:
«وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرینَ الَّذینَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصیبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ» (سوره بقره، آیه 155 و 156)
قطعاً همه شما را با چیزى از ترس، گرسنگى و کاهش در مال‌ها و جان‌ها و میوهها آزمایش مى کنیم؛ و بشارت ده به استقامتکنندگان! آنان که هرگاه مصیبتى به ایشان مىرسد، مى گویند: «ما از آنِ خدائیم و به‌سوی او بازمى گردیم»
