پس از مرگ معاويه يزيد به سلطنت رسيدو با توجه به روحيات خاصي كه داشت حتي در ظاهر هم نتوانست خودرامعتقد به اسلام نشان دهد وبه عنوان جرثومه اي از فساد وبي بند وباري معروف شده بود. شراب خواري،عياشي،ميگساري و سگ بازي وي چيزي نبود كه بر كسي پوشيده باشد. برخلاف پدر كه تظاهر به اسلام و دينداري مي كرد يزيد با صراحت اظهار كفرمي نمود: «لعبت هاشم بالمك فلا خير جاء ولا وحيٌ نزل»1
بنابراين امام در برخورد با حاكميت امويان، دو نكته ی اساسي را مد نظر قرار داده :
1) عدم لياقت يزيد 2) شايستگي خود امام حسين(ع). امام(ع) اين سخن حضرت رسول(ص) را فراموش نكرده بود كه فرمود: «الخلافة مُحرمة علي آل ابي سفيان: خلافت وحكومت بر فرزندان ابوسفيان حرام است.»2 حضرت درباره ي شايستگي خود براي احراز حكومت فرمود:«نحن اهل بيت محمد(ص) اولي بولاية هذاالامر من هولاء المدّعيّن ما ليس لهم والسائرين بالجوروالعدوان»3
ما اهل بيت رسول الله(ص) ازاين مدعيان دروغين واين عاملان جوروستم به امرولايت شايسته تريم. بنابراين مسأله، خلافت و ولايت امام حسين(ع) امري الهي بود و وظيفه ي آن حضرت بود كه براي احراز اين امر الهي قيام كند. نكته ي قابل توجه اين است كه حكومت، هدف اصلي و غايي قيام عاشورا نبود بلكه به عنوان حقوق از دست رفته ي حضرت(ع) محسوب مي شد. درواقع هدف بني اميه وعلي الخصوص يزيد خشكاندن ريشه ي اسلام بود وهدف غايي واساسي امام(ع) مبارزه با چنين روش و بينشي بود كه اساساً نابودي اسلام را درنظر داشت. درواقع مصداق عيني حكومت بني اميه درقرآن به صورت شجره ي ملعونه آمده است: «وما جَعَلناهُ الّرويا الَّتي اَرَينَك الاّفِتنةً لِلناس واَلشَجَرَة المَلعوُنة في القرآن ونَخِوَّفُهُم فما يزيدهم الاّطغيانا كبيراً»4
براي روشن شدن بحث به بررسي نمونه هايي از مفاسد حكومتي بني اميه ازديدگاه غزالي مي پردازيم:
1- خروج خلافت از مسيرخودوتبديل آن به حكومت فردي وپادشاهي
2- ضعيف شدن اين اساس كه جامعه وامت، مصدر قدرت وحكام واُمراء وزمامداران خادم جامعه هستند وتقويت اين احساس كه حكام فرمانرواي مطلق ومردم تابع محض هستند
3- اشغال مقام خلافت توسط جواني كم عقل وسفيه وبي بهره از معارف اسلام وگستاخ درمعصيت وگناه
4- صرف بيت المال درمصارف خوشگذراني خلفا وبستگان آن ها به جاي صرف درمصالح فقرا وحوايج آنها
5- پايمال شدن حقوق وآزادي های افراد توسط دستگاه حكومتی
منابع
1- تذكرة الخواص،ص261
2- مقرم،مقتل الحسين، ص 133 وبحارالانوار ج 44،ص 326
3- همان، ص183 4_سوره اسرا۶۰
5_ الاسلام والستبداد سياسي
