مجلس عزاداری باید دربردارنده دو بعد معرفتی و احساسی باشد،همانطور که این امر در سیره اهل بیت در عزاداری امام حسین(ع) به وضوح قابل مشاهده است.از همین روی اگر خطابه و روضه ها برای تحریک احساسات محض بوده و اشعار در این زمینه گام بردارند،مخاطب پس از گذر لحظاتی از اتمام مجلس،چیزی در درون خود مشاهده نمی کند،همانند زمانی که تنها به مباحث علمی اکتفاء شود و ذهن مخاطب تبدیل به دائره المعارفی صرف در این زمینه گردد.