براي شناخت امام معصوم (عليه السلام) نيز نتايج و اثراتي است که مي توان از روايات گوناگون آنها را استخراج نمود (در اينجا سعي شده که به مهم ترين آنها بسنده شود) از آن جمله اينکه:
1- شناخت امام عليه السلام مجوزي براي گذشتن از صراط و رفتن به بهشت است:
امام صادق (عليه السلام) مي فرمايد: ابن کوا، نزد اميرالمؤمنين (عليه السلام) آمد واز ایشان در موردآیه(46 سوره اعراف) اعراف مرداني باشند که همه کس را ازرخسارشان بشناسند،سؤال نمود ؟ امام (عليه السلام) فرمود: مائيم اعراف که ياران خود را به رخسارشان بشناسيم، و مائيم اعراف که خداي عزوجل جز از طريق معرفت ما شناخته نشود و مائيم اعراف که خدا ما را در روز قيامت بر روي صراط معرفت قرار دهد، پس داخل بهشت نشود مگر کسي که ما او بشناسیم و به دوزخ نرود جز آنکه ما او را ناشناس دانيم،....
2- شناخت امام، مساوي حکمت است.
امام صادق (عليه السلام) راجع به قول خداي عز و جل (آيه 273 سوره بقره)، به هر که حکمت دادند، خير بسياري دادند، فرمود: مراد به حکمت، اطاعت و معرفت امام است.
3- کار نيکي که بهتر از آن کار نیک را پاداش مي دهند:
در سوره نمل آيات (90-89) بيان شده که خداوند مي فرمايد:
«هر که کار نيکي آورد، بهتر از آن را پاداش گيرد و از هراس قيامت ايمن باشند.» و «و هر که کار بدي آورد به رو در دوزخ افتد، مگر ممکن است جز آنچه کرده ايد، جزا بينيد.»
امام باقر (عليه السلام) فرمودند: اميرالمؤمنين علي(عليه السلام) در مورد اين آيات به ابوعبدالله جدلي چنين فرمودند: کار نيک، شناختن ولايت و دوستي ما اهل بيت است و کار بد، انکار ولايت و دشمني با ما اهل بيت است.
4- کسي که امامش را بشناسد، اگر بميرد، شهيد از دنيا رفته است:
حضرت علي (عليه السلام) مي فرمايند: هر کس از شما که در بستر خويش بميرد، در حالي که به طور شايسته معرفت خدا و پيامبر و اهل بيتش (عليهم السلام) را داشته باشد، شهيد از دنيا رفته و اجر و پاداش او بر خداست و ثواب اعمال شايسته اي را که قصد انجام آن را داشته است مي برد، و نيتش جانشين ضربات شمشيرش قرار مي گيرد.
- اصول کافي، ج1، ص 260
3 - همان، ص 261.
- نجم الثاقب، ص13
- نهج البلاغه ،خطبه 232
