اينكه زنان پيامبر مادران مؤمنين اند آيا احترام آنان هم واجب است حتى كسانى كه پيامبر را اذيت كنند؟ مثل عايشه؟ مگر لعنت خدا در قرآن بر آزار دهنده پيامبر(ص) قرار نگرفته است در پاسخ به اين پرسش نكات ذيل را بايد مورد توجه قرار داد:
1 زنان پيامبر امهات المؤمنين دانسته شده اند (احزاب، آيه 6) اما نه به لحاظ شخصيت خودشان (مثبت يا منفى) بلكه به لحاظ انتسابى كه به رسول خدا (ص) دارند. با وجود اين مقصود از اين دستور نيز حرمت ازدواج با آنان بعد از رسول خدا (ص) است به لحاظ حرمت نگهداشتن حريم رسول خدا (ص)، وگرنه براساس آيه 2 مجادله مادر هر كس همان شخصى است كه او را به دنيا مى آورد «ان امهاتهم الا اللائى ولدنهم».
2 عايشه برخلاف دستور رسول خدا (ص) دشمنى هايى نسبت به اهل بيت آن حضرت نمود كه حتى مورد اعتراض ساير همسران رسول خدا (ص) از جمله ام سلمه شد و حتى موجب شد بسيارى از مسلمانان در تشخيص راه حق دچار سرگردانى و انحراف شوند.
3 تولى و تبرى از دستورات مسلم اسلام بوده و در كنار نماز و روزه و حج قرار دارد. يكى از محورهاى مهم تولى اظهار محبت به ائمه اهل بيت (ع) و حضرت فاطمه الزهرا (س) مى باشد و تبرى از مخالفان و آزار دهندگان اهل بيت (ع) يك فريضه است.
4 با وجود اين سب و لعن وى به ويژه به لحاظ امور ذيل شايد پسنديده نباشد اولا، همسر رسول خدا (ص) است. ثانيا، متأسفانه جايگاه بسيار بالايى در نزد اهل سنت دارد و اين كار باعث رفتار متقابل آنها و در نتيجه تفرقه ميان امت اسلامى مى گردد و دستور به تقيه و حفظ وحدت از آموزه هاى مسلم اسلامى در فرهنگ شيعى است. ثالثا، دليل خاصى بر لعن نداريم جز در مواردى همانند آنچه كه در زيارت عاشورا آمده است، گرچه براساس فرهنگ قرآنى ستمگران مخصوصا ستمگران به رسول خدا و اهل بيت (ع) وى مستحق لعن الهى است مثل اين آيات كه: 1 «الا لعنه الله على الظالمين» (هود، 18). 2 «ان الذين يؤذون الله و رسوله لعنهم الله فى الدنيا والاخره» (احزاب، 57). با ضميمه نمودن روايت شريف نبوى كه هر كس حضرت زهرا (س) را بيازارد مرا آزرده است و كسى كه مرا اذيت كند خدا را اذيت كرده است و در اين صورت سزاوار لعن و نفرين الهى خواهد شد. «خرج النبى (ص) و هو آخذ بيد فاطمه فقال: من عرف هذه فقد عرفها و من لم يعرفها فهى فاطمه بنت محمد و هى بضعه منى و روحى التى بين جنبى فمن آذاها فقد آذانى و من آذانى فقد آذى الله تعالى. السيده الزهرا (س)» (دكتر محمد بيومى مهران، چاپ دوم 1418، چاپخانه سفير اصفهان). گفتنى است آيه 57 سوره مباركه احزاب دلالت دارد بر اين كه كسانى كه احترام پيامبر گرامى اسلام (ص) را نگه نمى دارند از رحمت الهى دور هستند، زيرا لعنت به معناى دورى از رحمت الهى است و رحمت الهى به اين معناست كه هدايت الهى در عقايد حق و ايمان حقيقى و عمل صالح نصيب بنده شود. كسى كه از اين رحمت دور شود يعنى در دنيا توفيق هدايت پيدا نمى كند و اين كيفر تلخ آزار و بى احترام نسبت به ساحت مقدس پيامبر اكرم (ص) است. دورى از رحمت الهى در آخرت (لعنت خدا در آخرت) به معناى دور شدن از قرب الهى است كه اين در قيامت از ديدار خداوند محروم مى شوند و اين عذابى خوار كنند ه براى چنين كسانى است (ترجمه تفسير الميزان، ج 16، ص 508، ذيل آيه مورد بحث). روايات ذيل اين آيه نيز از رسول خدا (ص) و امير مؤمنان وارد شده است كه اذيت رسول خدا به اذيت و بى احترام و مخالفت با حضرت على (ع) و غصب حق ايشان و فاطمه زهرا (س) است (تفسير صافى، ج 2، ص 366- 365، ذيل آيه مذكور). كه طبعا هر كس ائمه اطهار را بى احترامى كند و مقام شامخ آنها را نشناسد و حق آنها را ندهد شامل چنين لعنت و دورى از رحمتى مى شود آن شخص هر كس كه مى خواهد باشد گرفتار كيفر تلخ بى احترامى و آزار چهارده معصوم مى شود.
