حکمت، از عطایای ویژه خداوند است که فقط به برخی از بندگان خاصش عنایت می‌کند و در قرآن از آن به خیر کثیر تعبیر کرده است و برخی از پیامبرانش را به خاطر داشتن آن ستوده است.:
«یؤتِی الْحِکمَةَ مَن یشَاءُ وَمَن یؤْتَ الْحِکمَةَ فَقَدْ أُوتِی خَیرًا کثِیرًا وَمَا یذَّکرُ إِلاَّ أُوْلُواْ الأَلْبَابِ؛
(خداوند) به هر کس که بخواهد حکمت می‌بخشد، و به هر کس حکمت داده شود، به‌یقین، خیری کثیری به وی داده شده است و جز خردمندان، کسی پند نمی‌گیرد.» [1]
به فرموده حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) «حکمت گمشده مؤمن است»[2] و باید دائما در پی یافتن آن باشد زیرا حکمت دارای ویژگی‌ها و فواید مورد نیاز بسیاری است که درآیات و روایات به آن‌ها اشاره شده است ازجمله اینکه حکمت، دانشی استوار، محکم، قطعی، برهان قاطع، علم شهودی، تبیین‌گر هدف، توصیه دهنده به خیر و معروف، بینش بخش واقعی، نگرش بخش به‌سوی حقایق بی‌چون‌وچرای هستی
و ... ازاین‌رو حکمت هدایت بخش است و مبلغ دینی برای اینکه هم خودش هدایت شود و هم هدایتگر باشد، ناگزیر است که حکمت را کسب کند.
پیامبر خدا (صلی‌الله علیه و آله) یکی از راه‌های کسب حکمت را اخلاص در عمل معرفی می‌کند:
«ما اخْلَصَ عَبْدُاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ارْبَعینَ صَباحاً الّا جَرَتْ ینابیعُ الْحِکمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلی لِسانِهِ؛ هیچ بنده خدایی چهل روز اخلاص نورزیده مگر اینکه سرچشمه‌های حکمت از قلب به زبانش جاری می‌شود.[3]
ازاین‌رو مبلغ باید گفتار و کردارش را برای خداوند خالص گرداند تا مجهز به خیر کثیر حکمت شود.
[1]. بقره، آیه ۲۶۹.
[2] . الأمالي للطوسي: 625/1290.
[3]. بحارالأنوار، ج 70، ص 242.
