رتباط دروغِ والدین در دروغگو شدن فرزندان
زمانی که فردی به فرزند دلبند خود، با خیال راحت می گوید که در پاسخ به تلفن بگوید: پدرم الان منزل نیست.
یا زمانی که سوار اتوبوس می شود، به دروغ به راننده می گوید: باور کن که سن پسرم زیر 5 سال است تا کرایه ندهد.
یازمانی که او در مقابل چشمهای تعجب آمیز کودک خود شروع به ریسمان و آسمان بافی می کند و دروغ های عجیب و زیادی می گوید تا آقای پلیس او را بابت رد شدن از چراغ قرمز جریمه نکند.
در همه موارد فوق او به کودک خود یاد داده ا ست که دروغ گویی اشکالی ندارد.
خوب است مقداری تفکر شود که آیا من در دروغگو شدن فرزند خود چه مقدار سهیم بوده ام، مگر دروغ یک صفت نامناسب نیست(1)؟
مانند روز روشن است که کودکان ما آینه رفتارها و سخنان ما هستند.
پی نوشت ها:
1-امام علی(ع) فرمودند: لا يجِدُ عبدٌ طعمَ الإيمانِ حتّى يترُكَ الكذبَ هزله و جده ؛بنده، طعم(شیرین) ایمان را احساس نمی کند، مگر زمانی که دروغ را ترک کند،
(چه) شوخی و(چه) جدی. میزان الحکمه،ج1،ص436،نشردارالحدیث،قم.
