یکی از مهم ترین نیروهای نفسانی ما انسان ها که بی شک از ارزشمند ترین هدیه های الاهی است، نیروی اراده است. یعنی همان توان خواستن. ما می خواهیم و برخی کارها را انجام می دهیم و نمی خواهیم و بعضی کارها را ترک می کنیم. تقریبا همه ی امور روزمره ی ما به قوت و ضعف این نیروی خدادادی وابسته است. بنابراین اهمیت فراوانی دارد و سزاوار است برای تقویت آن بکوشیم.
اما اراده هم پدیده ایست که نه یک شبه تقویت می شود و نه یک روزه تضعیف. مدتی طول می کشد تا داروی تقویت و سمِّ تضعیف بر نیروی «اراده» تاثیر کند.
از همین رو بهتر است با رعایت اصلِ «تدریج» بکوشیم اولا این نیروی الاهی را تقویت کنیم و ثانیا از قدرتش برای اطاعت از فرمان های خداوند و سرپیچی از دعوات شیاطین بهره بگیریم. هم چنان که امام صادق - درود خدا بر او باد - در سخنی گهربار می فرماید: «ما ضَعُفَ بَدَنٌ عَمّا قَوِیَت عَلَیهِ الِّنّیَّهُ»
هیچ بدنی ضعیف نیست برای انجام آن چه اراده ی قوی بر آن وجود دارد. (من لا یحضره الفقیه،ج4، ص400)
اما یکی از بهترین راه ها برای تقویت اراده، محروم کردن «نَفس» از کارهایی است که شدیدا به آن تمایل دارد. مثلا بر سر سفره ای خوش رنگ نشسته ایم و انواع نوشیدنی های متداول - شامل دوغ و دلستر و نوشابه - در آن وجود دارد. «نَفسِ» لذت طلب، یخ و گاز و بوی نوشابه را که می بیند و استشمام می کند، فریاد می زند که هوس نوشابه کرده ام. امّا شخص برای مبارزه با نفس و تقویت اراده ی الاهی، لیوان دوغ را برمی گزیند. باور کنید همین تکنیک ساده در طولانی مدت آن چنان اراده ی شخص را پولادین می کند که از پس شکستن صخره های تنومند «هَوَس» برمی آید. پولادین باشیم!
