یکی از نشانه های خوشوقتی را میتوانید در والدینی ببینید که برای فرزندشان روز و شب وقت گذاشته اند و در پرورش و تربیت او سر از پا نشناخته اند، و حالا آن فرزند در اوج جوانی و رشادت در مقابل والدین ایستاده و عصای دستشان است؛
این است خوشوقتی، ثمره زندگی ات، در سلامت و با دلی خوش، جلویت راه برود و تو نتیجه زحماتت را ببینی.
اما اگر برایش وقت نگذاشته باشی و یا خدایی ناکرده در تربیتش کم گذاشته باشی، آنگاه است که نه تنها خوشحالت نمیکند، بلکه میشود آیینه دق، جلویت که راه میرود، عصای دستت که نیست هیچ، باید باز هم دنبالش راه بیافتی و خراب کاری هایش را جمع کنی؛
ولی خوب، حال که در سال های اول زندگی مشترک هستی، دیر نشده، شاید هم فعلا شروع نشده،
چه بهتر که از همین حالا آماده شوی تا فرزندی صالح را برای دنیا و آخرتت پرورش دهی.[1]
[1] كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 164، ح 3598
