بدیهی ست که بیشترین تاثیر پذیری و الگو گیری کودکانِ یک خانواده، ناظر به رفتار بزرگترهای آن خانواده است، مخصوصا پدر و مادر به علت اینکه بیشتر در دید کودک هستند، تاثیر بیشتری بر رفتار کودک و البته در اینده و تکامل کودک میگذارند؛
در واقع به دور از شرایطِ محیطیِ بیرون از خانه، فرزندان شبیه پدر و مادر خود میشوند، لکن بخواهی نخواهی، محیط بیرون از خانه نیز تاثیر خود را دارد، ولی چه بهتر که خودِ والدین با کنترل رفتار و زیرکی در ارائه آنها، خود الگوی فرزندانشان قرار گیرند، با اینکه در مواردی برای فرزند الگویی صحیح در بیرون از خانه تعریف کنند؛
ولی اگر والدین برای شکلگیری شخصیت فرزند برنامه ای نداشته باشند و الگویی ارائه نکنند، اینجاست که هیچ تضمینی نیست که فرزند، کوچکترین نشانه ای از اصالتش را در شخصیتش بازتاب دهد.[1]
[1]الصلاة في الكتاب و السنة ص159
