در زاد روز میلاد مبارک امیرمومنان علی علیه السلام خالی از لطف نیست تا گوشه ای از توصیه های ایشان نسبت به محرومان و مستضفعفان را با هم مرور کنیم تا وظایف خود نسبت به این قشر شریف و آسیب پذیر را از یاد نبریم و نصب العین ما در ادامه راه بندگی باشد، ایشان در بخشی از نامه خویش به مالک اشتر نخعی می فرمایند: از خدا بترس از خدا بترس درباره دسته زیردستان درمانده بیچاره و بی چیز و نیازمند و گرفتار در سختی و رنجوری و ناتوانی، زیرا در این طبقه هم فقیر قانع وجود دارد که متعرّض دیگران نمی شود و هم فقیری که برای رفع نیاز خود پی دیگران را می گیرد. و برای رضای خدا آنچه را که از حق خود درباره آنان به تو امر فرموده است به جای آور ....
پس تو را خوشی و فرو رفتن در نعمت از حال آنان باز ندارد زیرا تو در از دست دادن کار کوچک برای استوار ساختن کار فراوان و مهم معذور نیستی، پس همت خود را از آنان دریغ مدار و از روی گردنکشی از آنان روی بر مگردان و به کارهای کسانی که دسترسی به تو ندارند و چشمها آنان را خوار می نگرند و مردم آنان را کوچک می شمارند رسیدگی کن، و امین خود را که (از خدا) بترسد و فروتن باشد، به نفع آنان بگمار تا کارهایشان را به تو برساند آنگاه درباره آنان چنان رفتار کن که روزی که خدا را ملاقات می کنی عذر تو را بپذیرند ، زیرا آنان در میان رعیت به عدل و داد از دیگران نیازمندترند....
(نهج البلاغه فیض/1010)
و در جایی دیگر می فرمایند: و بپرهیز از اینکه با احسان خویش بر رعیت منّت گذاری یا کاری را که انجام داده ای بیش از آنچه هست در نظر آوری، یا به وعده ای که به آنان داده ای وفا نکنی، زیرا منت نهادن، احسان را بی نتیجه می کند و کار را بیش از آنچه هست پنداشتن، نور حق را می زداید و خلف وعده موجب خشم خدا و مردم می گردد، خداوند فرموده است: «اینکه شما چیزی را بگویید که انجام نمی دهید خدا را سخت به خشم می آورد».
(نهج البلاغه فیض/ 1022؛ تحف العقول/84)
منبع: هزار حدیث در فضائل امام علی علیه السلام، صابری یزدی، ص120-121
