امانوئل در دوزخ؛ داستان مردی که فقط شعار می‌دهد
وجه مشترک اعتراضات چندباره در فرانسه، شورش خیابانی معترضان است که نشانه‌ای از وخامت بحران اعتماد بین نهادهای دولتی و شهروندان می‌باشد.
در سال ۲۰۱۸، جنبش جلیقه زردها کار خود را با اعتراض به افزايش قیمت‌ها، مطالبه لغو اصلاحات مالیاتی و البته درخواست استعفای مکرون آغاز کرد؛ و اکنون افزایش سن بازنشستگی همزمان با جنگ‌افروزی اربابان الیزه در اوکراین، به سیر صعودی تظاهرات منجر شده است.
آتش اعتراضات کنونی پس از انتشار کلیپ قتل عامدانه یک جوان به‌دست پلیس، شعله‌ور شد. بنا بر آمار رویترز، درصد بالایی از مقتولین به‌دست پلیس را سیاه‌پوستان و یا افرادی با اصالت کشورهای عربی تشکیل می‌دهند.
نکته قابل تأمل درباره تظاهرات کنونی فرانسه، اظهارات مکرون درباره "نقش فضای مجازی در التهاب بیشتر خیابان‌های این کشور، آمار بالای حضور نوجوانان در میان بازداشتی‌ها و غیرقابل‌قبول توصیف کردن این موارد" است.
مرور حمایت پاریس از آشوب‌های سال ۱۴۰۱ ایران، بیش از پیش استانداردهای دوگانه مکرون را در اذهان تداعی می‌کند.
این کشور چندسالی است که شاهد اعتراض و اعتصاب در بخش‌های حیاتی، بویژه حمل و نقل عمومی، هوانوردی، بخش بهداشت و خدمات عمومی بوده‌است.
البته این اعتصاب‌ها و تظاهرات در کشوری رخ می‌دهد که دولتش مدعی بسط آزادی بیان است و در عین حال هربار با نادیده گرفتن خواست مردم، با مشت آهنین آنان را سرکوب می‌کند!
مکرون چه در رابطه با لبنان و چه ایران و چه در جای‌جای دنیا تلاش کرده نقشی ناجی فراملی را برای خود تعریف کند، غافل از اینکه کشور خودش فقدان یک رئیس جمهور کارآمد را حس می‌کند.
===================================
برای دیدن مطلب مرتبط
تحلیلِ تصویب طرح اصلاحات قضائی نتانیاهو
