محبوب من! اکنون که ویروس کرونا جهان و جهانیان را به تلاطم انداخته است من اما بیشتر در این فکر فرو رفته ام که عجب! صدها نشانه کم هزینه تر و پُر بارتر برای ناگمراهی من و ما و با هزاران واسطه و بی واسطه برایمان هدیه آوردی اما منِ گیج و گُنگ، عالمانه و عامیانه آنها را ندیدم و از شما چه پنهان؟! شاید خودم را به ندیدن زدم...
یکی از آن هزاران، ماه خودت"رمضان" بود که مرا به سوی تو و آسایش دو گیتی و سلامتی روحانی و جسمانی من فرا میخوانده است. دریغ و افسوس بر من که خود را به کری و کوری زده ام و نخواستم ببینم که این رنج و اندک عبودیت و روزهداری چقدر میتوانست و میتواند به امنیت و سلامت "من" مفید باشد.
ای دل غافل! اکنون امیدوارانه تر و بهتر و بیشتر از گذشته، مست حبیب توام که فرمود: ارزش دو نعمت از نظر مردم پوشيده است: امنیّت و سلامتی(الخصال، ج 2، ص 34)
