انبیاء و اولیاء الهی نه تنها با کلام و برنامه های عملی خویش بشر را برای تفسیر حیات انسانی یاری می کنند بلکه زندگی ایشان نیز حیات حقیقی انسان را تفسیر کرده و می فهماند که روح و سرّ آن چیست.
اگر آنها نبودند، نمیدانستیم که سرّ حیات انسان چیست و انسان را در حد حیوان تنزل داده و همان توقعی که از حیات حیوانی داشتیم، از بشر نیز همان را توقع داشتیم .
اما وقتی شنیده می شود عده ای انسانها از دل حیات مادی پرواز نموده و به اوج می رسند تازه آن موقع انسان میفهمد حیات انسانی چیست! انبیاء علیهم السلام و در امتداد آنها اولیاء الهی،آمدهاند تا حیات حقیقی را به بشر نشان دهند ، به همین دلیل باید حیات آنان را نه فقط به عنوان برگی از تاریخ طولانی بشر ، بلکه به عنوان تفسیر حیات انسانی و الگویی برای تعالی مورد مطالعه قرار داد تا راه انسان به روی حقیقت گشوده شود.
حضرت عیسی علیه السلام در آغوش مادرش میگوید
﴿إِنِّي عَبْدُ اَللّهِ آتانِيَ اَلْكِتابَ وَ جَعَلَنِي نَبِيًّا*وَ جَعَلَنِي مُبارَكاً أَيْنَ ما كُنْتُ﴾ [1] من بنده خدایم؛ او کتاب (آسمانی) به من داده؛ و مرا پیامبر قرار داده است!و مرا -هر جا که باشم- وجودی پربرکت قرار داده!
حیات طیبه عیسی علیه السلام جلوه ای از حقیقت انسانی است ، او حقیقت خود را با اتصال به ذات ربوبی معرفی نموده و می گوید که من « عبد الله » و بنده او هستم و فرمود به من کتاب اعطاء نموده ،فهمیده می شود این قابلیت در انسان وجود دارد که قلبش با حقیقت عالم هستی پیوند خورده و محل نزول حقائق الهیه شود و از این که فرمود :«مرا -هر جا که باشم- وجودی پربرکت قرار داده» نیز فهمیده می شود که انسان قابلیت آن را دارد که وجودش مایه برکت و حیات در عالم باشد . هم چنین زنده کردن مردگان و شفای مریضان و خلق پرنده از گل مرده و سایر کراماتی که از عیسی علیه السلام ظهور نمود،همگی خبر از آن دارد که انسان حقیقی است که می تواند مظهر اسم محیی و شافی و سایر اسماء و صفات خالق خدای متعال گردد ؛ بلکه خدای متعال انسان را برای رسیدن به این مقامات خلق نمود و فرمود :
﴿صِبْغَةَ اَللّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اَللّهِ صِبْغَةً﴾ [2]رنگ خدایی (بپذیرید!) و چه رنگی از رنگ خدایی بهتر است؟!
یعنی تلاش کنید تا رنگی از تمام اسماء و صفات الهی به خود بزنید و مظهری از خدا شوید که او را نشان دهید ، همان که در حدیث قرب نوافل وارد شده که خداى عز و جل فرمود :
«مَا تَقَرَّبَ إِلَيَّ عَبْدٌ بِشَيْءٍ أَحَبَّ إِلَيَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ وَ إِنَّهُ لَيَتَقَرَّبُ إِلَيَّ بِالنَّافِلَةِ حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِي يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا »[3] هيچ بنده بچيزى بمن تقرب نجويد كه نزد من محبوبتر از آنچه بر او واجب كرده ام باشد و همانا او بوسيله نماز نافله بمن نزديك شود تا آنجا كه من او را دوست بدارم، و هنگامى كه او را دوست بدارم گوش او شوم همان گوشى كه با آن ميشنود و چشم او گردم همان چشمى كه با آن ببيند، و زبانش شوم همان زبانى كه با آن سخن گويد، و دست او گردم، همان دستى كه با آن بگيرد.
انسان باید به این مقامات برسد تا به غایت نهایی خلقتش دست بیابد ،اما اگر نرسید نشان از ضعف اراده و جهل او به حقیقتش دارد .
باید دانست که حقیقت دین و شریعت و دعوت تمام انبیاء و اولیاء الهی برای این است که انسان این گونه خدایی شود و اصلاح اخلاق و رفتارهای فردیو اجتماعی و ... همگی برای رسیدن به این مقامات هستند که فرموده اند :
«الشَّریِعَۀُ مِرقَاتُ التَّعَالِیِ» [4] یعنی شریعت الهی نردبان تعالی است .
────────────────────────────
[1] (سوره مریم، آیه 30و31)
[2] (سوره بقرۀ ، آیه 138)
[3] (الكافي (ط - الإسلامية)، ج2، ص: 352)
[4] (چهل حدیث امام خمینی رحمت الله علیه)
