انبیای و اوصیای الهی به عنوان برترین بندگان الهی در مسیر کمال و راهنمایان سعادت بشریت در جاده زندگی بودند.
تاکید بر دانش اندوزی و مبادرت عملی آن بزرگواران در دانش گستری، بر هیچ انسان خردمندی پوشیده نیست و آن پیشوایان هدایت به عنوان معدن دانش پروردگار بر روی زمین، همواره از خالق هستی درخواست فرونی علم و عطای ربوبی آن را داشتند، و بر این نکته باورمند بودند که دانش حقیقی از راه سجاده و عبودیت بدست می آید و حقیقت علم را نه در کثرت تعلم بلکه آن را نوری تابنده از جانب پروردگار می دانستند که بر قلب هر بنده ای که بخواهد آن را میتاباند.
وَقُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْمًا (سوره طاها - 114)
بگو پروردگارا بر دانشم بيفزاى.