زمان به سرعت می گذرد وبا تمام پیشرفتهای تکنولوژی هر روز انسان منزوی تر می شود ،در کنار خانواده-پدر ومادر و همه اعضای خانواده نشسته ، اما انگار از همه وقت تنها تراست. اما وقتی با یکی اون طرف دنیا ارتباط پیدا می کند (با اینترنت )که حتی او را نمی شناسد انگار که عشق خودش را پیدا کرده است.اما کسانی که در کنارش هستند را نمی بیند.
این در جامعه مدرن امروزی – جامعه بی رحم -جامعه ای که بهترین ارزشها را
روبه نابودی کشانده -خانواده ها از هم گسسته شده اند -ارزش های اخلاقی از بین رفته . اما جای آن را به عشق مجازی و عا طفی ؛اما در پشت یک نوع* ماسک دروغین *داده است.
با رشد چنین چیزی پیامد های: جز افسردگی – اندوه- احساس حقارت و بدبینی مضاعف چیز در خود ندارد .
پس در این فضای مجازی بیاییم واقعیت ها را ببینیم -پناه به عشق واقعی ببریم .
امام على (علیه السلام )می فرمایند :
مـَنْ عـَشِقَ شَیْئاً اَعْشى بَصَرَهُ وَ اَمْرَضَ قَلْبَهُ. فَهُوَ یَنْظُرُ بِعَیْنٍ غَیْرِ صَحیحَةٍ وَ یَسْمَعُ بِاُذُنٍ غَیْرِ سَمیعَةٍ
آن کس که به چیزى عشق ورزد، آن عشق، چشم او را کور و قلبش را بیمار مى کند. چنین فردى با چشم ناسالم مى نگرد و با گوش ناشنوا مى شنود.
نهج البلاغة : الخطبة 108 ص 330
