یکی از آسیب های مبلغان و سخنرانان دینی، افراط در داستان گویی و خواب گویی است. البته کسی منکر داستان و قصه نیست و آنها نیز برای منقح شدن مطلب مفید هستند، اما استفاده از آنها باید به اندازه بوده، و استفاده از آیات قرآن، توام با اخلاق قرآنی، در دستور کار مبلغان قرار گیرد.
شکی نیست که کار اصلی مبلغان باید بر روی قرآن و حدیث باشد. مخصوصا قرآن که مهجور است. «وَ قالَ الرَّسُولُ يا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً؛ در آن روز رسول (به شكوه از امت در پيشگاه رب العزه) عرض كند: بارالها (تو آگاهى كه) امت من اين قرآن را به كلى متروك و رها كردند.»[1] بنابر این آیه، از مبلغین گرامی پذیرفته نیست که از قرآن در منبرهای خود بنحو شایسته و بایسته استفاده نکنند.
مبلغان ارجمد باید التفات داشته باشند که برای هر منبری باید آیاتی از قرآن را آماده داشته باشند و آن را با زبان روز و دیگر شیوه های تبلیغی جذاب به سمع مردم برسانند.
نکته: البته منبرهای قرآنی طلاب باید در زندگی مبلغان نیز مشاهده شود. وقتی که میزبان مبلغ ببیند که او هر روز قرآن می خواند و قرآن در روح و جان او تاثیر گذاشته است، طبعا گرایش او و افراد مرتبط با او به قرآن و روحانیت متعهد، چند برابر خواهد شد.
به امید التفات بیشتر روحایون به منبرهای قرآنی.
پی نوشت:
1ــ فرقان/30
