اکثرا در این نوع مصیبت پیراهن خود را چاک می‌زنند و بر سر و صورت خود چنگ می‌زنند و اشک می‌ریزند، اما او همچون کوه استوار بود و حتی روضه‌های سوزناک مداحان در مصیبت فرزندش که سرآمد روزگار بود نیز قطره اشکی بر چشمانش نیاورد. مرحوم کوثری می‌گوید من برای عرض تسلیت درگذشت آقا مصطفی خدمت امام خمینی (رحمه‌الله‌علیه) رسیدم و از او اجازه روضه خوانی گرفتم، امام قبول کرد، هر چه نام آقا مصطفی را بردم و با اهنگ حزین آن را مخلوط کردم، امام منقلب نشد و قطره اشکی از جشمانش سرازیر نشد، اما همین که روضه علی اکبر حسین (علیهما‌السلام )بر لبانم جاری شد صدای گریه امام بلند شده و چنان گریه‌ای کرد که قابل توصیف نبود...«» کسانی که با قدرت ایمان و عبادت صبر و مقاومت را در خود افزایش داده‌اند در مصیبت‌های بزرگی چون از دست دادن فرزند نیز جزع و بی‌تابی نمی‌کنند و مزد و اجر خود را با کلمات ناروا و ناشکری از بین نمی‌برند و خداوند نیز به این گونه افراد وعده پاداش‌های بزرگ داده و در قرآن کریم می‌فرماید: «الَّذینَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصیبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ ***أُولئِكَ عَلَیْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ [بقره/ 156 و 157] آنها كه هر گاه مصیبتى به ایشان مىرسد، مىگویند: ما از آنِ خدائیم و به سوى او بازمىگردیم! اینها، همانها هستند كه الطاف و رحمت خدا شامل حالشان شده و آنها هستند هدایت یافتگان!».
................................. منابع: 1: ره توشه راهیان نور محرم و صفر 1424، ص 306.
