به سوی تعالی(شکرگزاری)
روحیه شکرگزاری یکی از مهمترین نشانه های انسان شاد است که در همه احوال خدا را شکر می کند. انسانی که در مسیر تعالی است، ضمن این که در زبان و در دل شکرگزار است، عملا از هدردادن مواهب و نعمت های خدا، ریخت‌وپاش و مصرف غیرضروری پرهیز دارد و از آن ها، استفاده‌ی درست و به جا می کند. او حق سکون و ایستایی ندارد و شکر خدا را، اسبابِ ارتقای جان و پرورش معنوی خود قرار می دهد و پیوسته جوینده فردایی قرینِ آمرزش و گشایش است و با این کار، شرارت منفی‌نگری و زیاده‌خواهی را از خود دور می کند. امام حسین(ع) در فراز اولیه دعای عرفه با بیانی بی نظیر ضمن برشمردن جزئیاتی از نعمتهای خدا، فروتنانه خود را ناتوان از شکرگزاری خدا می بیند: خدایا با حقیقت ایمانم گواهی می‌دهم، با کمترین علقه‌های یقینم، با خالص‌ترین جلوه‌های توحیدم، با پنهان‌ترین اعماق ضمیرم، با شعاع نور چشمانم، با خطوط صفحه پیشانی‌ام، با حفره‌های راه تنفسم، با پرده‌های نرمه بینی‌ام، با ضربه‌های پرده گوشم، با آنچه لب‌هایم بر آن بسته می‌شود، با حرکات تلفظ زبانم و محل پیوستن آرواره و دهانم، با محل رویش دندان‌هایم، با حس چشایی آب و غذایم، با رشته‌های عصب مغزم، با لوله متصل به رگ‌های گردنم، با محتویات قفسه سینه‌ام، با رشته‌های رگ قلبم، با شاهرگ پرده دلم، با پاره‌های جگرم، با پرده‌های استخوان دنده‌ام، با سربندهای مفاصل، با کارکرد عضلات بدنم، با سرانگشتانم، با گوشتم، با خونم، با پوستم، با مویم، با عصبم و شاهرگم و استخوانم و مغزم و رگ‌هایم و تمام اعضا و جوارحم و آنچه از دوران شیرخوارگی بر این‌ها بافته شد، آنچه را زمین از من بر خود گرفت، با خوابم، بیداری‌ام، سکونم و حرکت‌های رکوع و سجودم گواهی می‌دهم که اگر بخواهم شکر یکی از نعمت‌هایت را به جا آورم؛ نمی‌توانم(دعای عرفه).
