به سوی تعالی(عاشقی)
امام سجاد(ع) می‌فرماید: خدایا! تو چیزی را به آن‌ها ارشاد کردی و یاد دادی که اگر تو نفرموده بودی هیچ وهمی به آن نمی‌رسید. خداوند ما را در موقعیت تماشا قرار داد و خواست تا آیات را ببینیم. آیات، خوراک ایمانند و ایمان همان توجه است. مؤمنان با شنیدن نام خدا، دِل لرزه می گیرند و ایمانشان با خوانده شدن آیات خدا بر آنان، بیشتر می شود(انفال،۲). این نگاه عاشقانه به جان و جهان، خواست خداوند از انسان است تا رهاورد آن پایانِ جدایی عاشق و معشوق باشد(هَله عاشقانْ بشارت، که نَمانَد این جدایی). وجود امام حسین(ع)، سرشار از چنین عشقی است؛ گرچه به ظاهر جانش را از دست داد اما کمال و جاودانگی را به دست آورد، عاشقی شد که یار به سویش نظر کرد؛ پس از آن بود که او از تکرار و ملال دور شد و دیده مشتاق یافت و ثانیه های عمر خود را با خدا به سر برد و نداهای توجه و بیداری را بهتر فهمید(طه،14) و آرمان او در اَعمال او گره خورد و حتی در اوج مبارزه، حرمت مناسک و شعایر خداوند را نگه داشت(حج،32). و این همه، بر تعمیق ایمان و محبت به خدایش افزود(بقره،165) و محبت و خشنودی بی مانند خدا(توبه،72) و زندگی حقیقی را دریافت کرد(احزاب، 35).
