رنج های کارساز؛ جزیی از تلاش
امام حسین(ع) این حقیقت را دریافته و به ما آموخت که زندگى بى رنج ممکن نیست و باید براى پذیرفتن رنج هاى زندگى آماده باشیم. رنج های دنیویی هر چه که باشند، یا نشانه محبت خداوند به بندگان است تا آنها را تربیت کند یا گناهان را ببخشاید و یا به آنها رفعت مقام دهد. خدای مهربان آنچه خیر انسان است را انجام میدهد و لو برای بنده دردآور و رنج آفرین باشد و برای هر رنج، پاداشی در نظر می گیرد حتی اگر آن رنج در حد مستجاب نشدن دعای انسان باشد. از این روی، غوطه ور شدن انسان در نعمت های مادی و عدم ابتلای فرد یا جامعه به ابتلائات الهی به مدت طولانی گاهی به معنای اتصاف آن فرد یا جامعه به زیانکاری و خسران است(اعراف، 182/ قلم، 44)؛ نه نشانه لطف خدا. امام به ما آموخت که باید در پی سعادت بود و از رنج های گریزپذیر دوری کرد(راستى كه من مرگ را جز سعادت نمىدانم و زندگى در ميان ستمگران را جز رنج و دلتنگى). او اهلِ رضایی بود که درد و رنج را تحمل مى‌کند و در عمق دل هیچ ناراحتى و شِکوه اى ندارد، چون از جانب خداست و او تنها حقیقت امن و امنیت آفرین است.
