صدای آشنا با تلاش
امام حسین(ع) از آغاز تا به انتهای قیامش، دلِ درمندی دارد که رقیق، نازک و دلسوز است، وجود بُردبار و دیرخشمی دارد که با مردم مدارا می‌کند و هیچگاه مغلوب زبانه‌های خشم و انتقام نمی شود. او از دل دعا خدا را میجوید و از حال نجوا، همه کاره بودن خدا و هیچکاره بودن انسان را نشان می دهد و تمرین فرار از خودبینی و اعتماد به خدابینی می کند. او در هیچ برهه ای از زندگی، امکان گفتگو با خدا را از دست نمی دهد و با دعا، حمد و ستایش و اظهار ابتهاج و شادی، از زیبایی‌ها و کمالات در هستی و خداوند و زیباپسندی و زیبابینی آرامش و شادکامی می جوید. او در سختترین رنج های کمرشکن زندگی اش با دعا به کرامت می رسد و دمادم در آغوش باز خدا می ماند و اراده و اختیار خویش را به تقدیر و مشیت خداوند، واگذار می کند. او در قلم و سخن و ذره ذره کار خود، تسلیم و توکل و اعتماد و امید را با هم در می آمیزد و هميشه(در خوشى و ناخوشى) دعا مى‌کند تا به تعبیر روایت، صدای او، صداى آشنا شود(و قالَتِ المَلائِكَةُ: صَوتٌ مَعروفٌ/کافی، ج۲، ص۴۷۲، ح۱).
