به سوی تعالی(سخاوت)
خیرخواهی، نیکی و سخاوت، از صفات خداوند متعال است و انسانی که بخشندگی خداوند را در همه هستی می بیند، تلاش می کند تا خود را به شکل او درآورد و اهل بخشش و انفاق شود. او، در تعامل با دیگران، آسایش دیگران را بر آسایش خود ترجیح مىدهد و سخاوتمند و دست و دل باز است(حشر، ۹) و از حق خود و مظلوم دفاع مىکند(نساء،۱۴۸)، به حدی که اگر نتواند حق خود را بگیرد، از جایگاه ظلم بیرون مىرود(نحل،41). چنین کسانی، علاوه بر رضوان خداوند و پاداش اخروی، در دنیا نیز جایگاه شایسته می یابند. امام حسین(ع) نمونه کاملی از چنین شخصیتی است. اگر به کنش ها و واکنش های امام در زندگی و قیامش، نگاهی کنیم می بینیم که آن حضرت، در مقابل بدى ها به همان اندازه پاسخ مىدهد نه بیشتر و ترجیحا از بدى های قابلِ گذشتِ دیگران مىگذرد(نحل،۱۲۶) و در حالت بهتر، بدى را با خوبى پاسخ مىدهد(رعد،۲۲). گوشه و کنار تاریخ کربلا، پُر است از واکنش های مناسب و انصاف و مهرورزی آن حضرت در ارتباط با دیگران. انتظار از انسانِ فهیم، سخاوتمندی است تا به خدای خود نزدیک و نزدیکتر شود و سرمایهگذاری معنوی ای را برای خود انجام دهد.
