به سوی تعالی(حقیقت)
اگر خداوند، حقیقت مطلق و خدایی اش بر حق است؛ حق طلبی و پیمودن راه هدايت پیامبر و قرآن(حجرات، 1) کار پاکیزه ای است که از انسان انتظار می رود. امام حسین(ع) زندگی و هستی را به تماشا می نشیند تا راه حق را بپیماید و در پيمودن راه حقّ از كمى افراد نمی هراسد، چون می داند که مردم گاهی بر سر سفره دنیا گرد هم می آیند که سيرى آن اندك و گرسنگي اش بسيار است(نهج البلاغه، خ۲۰۱). انسان خداجوی، با شناخت جایگاه خود و مواهب خدادادی، به کشف حقیقت و خواست خداوند باور دارد و بر مدار آن حرکت می کند و در پرتو خیزش و بیداری و بازخوانی نقش خدا و خود، جایگاه خود را در عالم هستی می یابد. او، بن بستی در شناخت راه و راهنما و مقصد ندارد و در زندگی اش به باور مؤثر و برنامه عمیق تری می اندیشد؛ چون که خداوند در قرآن، فقدان فکر و اندیشه را، صفت بدترین جانداران میداند(انفال، 22).
