به سوی تعالی
بالاترین و معنابخش ترین موجود هستی، خداوند متعال است و انسان، بلکه تمام هستی رهروِ این مسیر و رهنورد طریق تعالی اند. انسان تا در این جهان زیست می کند راه کمالش نامتناهی است و در رفتنی پیوسته و با تحمل رنجِ گذر، به سوی بی نهایتِ ربوبی خویش در حال بالاروندگی و رسیدن به جاودانگی و زندگی حقیقی است(انشقاق، 6). حقیقت زندگی انسان در بالارفتن پله پله از نردبان هستی معنا می یابد و به پیمودن این راه، دعوت شده تا با سخنان پاکیزه و کار شایسته تا خدا پرواز کند(إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ/ فاطر،۱۰). فرایند تعالی او، از تماشا و عبرت آموزی آغاز و به ایستگاه تلاش و کوشش (نیت خالص و کار پاکیزه) رسیده و جمع آن به تعالی منتهی می شود تا بار امانتی که انسان از ازل بر دوش خویش دید، به مقصد برسد، به گونه ای که اگر لحظه ای ساکن بماند، زیان می بیند(کسی که دو روزش مساوی و بدون خصیصه تعالیجویی باشد ضرر کرده-است(مشکاهالانوار، ج1، ص223). برای رسیدن به بلندای این تعالی، نردبان هایی از زمین به آسمان، راه گشایند که هر کس یا هر گروهی از نردبانی رو به بالا گام می بردارند و هر کدام هستی خاص خود را تجربه می کنند. بر ماست که با هوشمندی، نردبان خود را بیابیم و مطمئن به سوی معنا گام برداریم و مراقب باشیم عمرمان تباه نشود و تشنه لب از این چشمه برنگردیم؛ چرا که ملحق شدن به نور شادی بخش خدا(الحاق) را از دست می دهیم.
