به سوی تعالی(زیبایی)
خداوند متعال زیباست و زیبایی را دوست دارد(کافی، ج6، ص438). بخشی از زیبایی خداوند در آفرینش(تین،۴)، تدبیر (هود؛ 56) و هدایت(جاثیه،20) و... است. انسانی که اهل معناست، همانند امام حسین(ع)، زیبایی های خداوند را در جهان هستی می بیند و می جوید و خود نیز تلاش می کند تا بر زیبایی های آن افزوده و از زشتی های آن کم کند. امام حسین(ع) در دعای عرفه در مقام تنزیه و تسبیح خداوند، کارهای زیبای خداوند را برمی شمرد؛ خدایا! تو آنی که منت بر ما نهادی، نعمت دادی، نیکی کردی، زیبا آفریدی، فضیلت دادی، کامل آفریدی، روزی دادی، توفیق دادی، هرچه خواستم به من دادی، توانمندی دادی، در خطرات نگهام داشتی، پناهم دادی، کافی بودی، هدایتم کردی، خطاهایم را پوشاندی،بخشیدی، عزت دادی،کمکم کردی، بازویم را گرفتی، تاییدم کردی، سلامتی دادی، و بزرگم داشتی(مفاتیح-دعای عرفه). این همه زیبابینی امام تنها در روزگار خوشی نیست؛ او حتی در اوج جنگ و قساوت دشمن نیز کار خدا را زیبا می بیند... چنین باور درستی، راهنمای انسان است تا همیشه جلوه جمال خدا را در کنار خود ببیند و در زندگی فردی و جمعی و اجتماعی خود، عـکسِ جـمال او شود.
