بسم الله الرحمن الرحیم
إِنَّ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُم وَکانُوا شِیَعاً مِنهم فِی شَیءٍ إِنَّما أَمرُهُم إِلی اللهِ ثُمَّ یُنَبِّئُهُم بِما کَانُول یَفعَلونَ (انعام، 159)
(ای پیامبر!)تو را با کسانی که دین خود را پراکنده ساخته و گروه گروه شدند، هیچ گونه ارتباطی نیست.(تو مسئول آنان نیستی و)سرنوشت کارشان تنها با خدا ست، آنگاه او آنان را به عملکردشان آگاه خواهد کرد.
تفرقه افکنی در دین،یعنی بدعت گذاری وتفسیر دین به رأی خود که درقرآن و حدیث،شدیدترین تعبیرات،درباره این گونه افراد آمده است.به برخی از این نمونه ها توجّه کنید:
1- قرآن می گوید:وای بر آنان که با دست خود مطلبی می نویسند، سپس می گویند: این ازطرف خداوند است.
2-علی(علیه السلام)می فرمایند:هر گاه بدعتی آید،سنّتی می رود. ویکی از وظایف انبیا و علما،بدعت زدایی و جلو گیری از تحریف هاست.
3- در روایت آمده است:توبه ی صاحب بدعت ، پذیرفته نمی شود.
4- خداوند،هیچ عملی را از بدعتگذار قبول نمی کند.
5- کسی که به بدعتگذار احترام گذارد یا از روی رضایت لبخندی بزند، در فروپاشی دین گام بر داشته است.
7- در قرآن بارها از یهود،به خاطر تحریف هایی که علمایشان در دین پدید آوردند انتقاد شده است. در باره حضرت موسی(علیه السلام)هم می خوانیم:وقتی از کوه طور برگشت و انحراف و گوساله پرستی قوم خود را دید،از فرط ناراحتی الواح تورات را بر زمین افکند و ریش برادرش که جانشین او بود گرفت و گفت:چرا امّتم منحرف شدند؟
هارون در پاسخ گفت:ترسیدم اگر برای جلوگیری از انحرافشان شدّت عمل به خرج دهم،مردم متفرّق شوندو بگویی چرا مردم فرقه فرقه شدند(تفرقه ای که بابازگشت تو هم قابل اصلاح نباشد).
این آیات و روایات،مسئولیت سنگین دین شناسان را در حفظ اصالت مکتب و مقابله با انحرافات فکری،در عین حفظ وحدت اجتماعی امّت بیان می کند.
منبع
قرآن
بحار،ج2 ،ص 264
الحیاة ج 2،ص 344
بحار،ج2 ،ص262
