برای رهایی از آتش جهنم
روزگاری بوده که ما حتی قدرت بیرون کشیدن دست خود از زیر بدنمان را نداشته‌ایم. اگر چرخشی می‌کردیم و دستمان زیر ما می‌ماند، توان بیرون کشیدن آن را نداشتیم. اگر لقمه نان در گلویمان می‌ماند، توان خارج کردن آن را نداشتیم. بزرگ‌تر شدیم و شب‌ها اگر تشنه می‌شدیم آن‌قدر خواب ما سنگین بود که برای رفع عطش توان بیدار شدن نداشتیم. کمی بعدتر بزرگ‌تر شدیم و دردهای دلمان فراوان شد، اما قدرت بیرون راندن آن‌ها را نداشتیم و سنگ صبوری برای شنیدن آن‌ها می‌خواستیم.
در تمام این نداشتن‌ها مادر و پدر ما را یاری کردند و به‌راستی چه نعمت‌های بزرگی هستند این دو دریای آرامش. اما لطف آنان به ما محدود به لحظات این دنیا از ابتدای تولد تا لحظه مرگ نیست، آن‌ها حتی در قیامت هم به ما لطف می‌کنند. کافی است تا فرزندان خوبی برایشان باشیم آنگاه خدای مهربان به لطف این خوبی ناچیز، آتش جهنم را بر ما حرام می‌کند.[1]
اگر ز مهر و محبت نظر کنی به پدر
و یا که بوسه زنی دست و صورت مادر
خدا به‌واسطه والدین می‌بخشد
خطا و جرم تو را جمله ز اصغر و اکبر
[1] حضرت زهرا سلام‌الله علیها فرمود: «خداوند نيكى به پدر و مادر را براى مصون ماندن از عذاب جهنم واجب کرده است» (احتجاج طبرسی، ج1، ص99).
