بشارت به مؤمنینِ
«اُوْلَئکَ أصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُون»؛ بعد از آن که خدای تعالی در آیه ی پیشین گنهکاران و خاطیان را وعید به آتش داد، اکنون و در این مقال، با وعده ی کریمانهی خود مؤمنین- یعنی همانان که همّ و غمّ خویش را در انجام واجبات و ترک محرمات گذارده اند- را به بهشت وعده داد.[1] بنابراین، این قسمت از آیه ی شریفه بشارتی از طرف خدای تعالی برای مؤمنین و مطیعین است[2] که تنها ایمان آورندگان و مرتکبین اعمال صالح- و نه غیر آنها- ملازم و قرین بهشت بوده و در آن جاودانند.[3]
[1]. سبزوارى نجفى، محمد بن حبیب الله(1419هـ ق)ص17 و 18.
[2]. طبرسى، فضل بن حسن(1372هـ ش)ج1، ص295.
[3]. بلاغى نجفى، محمد جواد(1420هـ ق)ج1، ص104.
