بصیرت دینی و سیاسی در کربلا
معنای بصیرت؛ اولاً اینکه انسان بتواند در شرایط غبارآلود فتنه، حق از باطل تشخیص بدهد ثانیاً بعداز تشخیص حق، به موقع عمل کند و معطل نکند ثالثاً جان و مال و فرزند خود را در این راه فدا کند.
امام سجاد علیه السلام بصیرت را نتیجه تهذیب نفس و عنایت مخصوص خدا به بنده اش می دانند و می فرمایند: اذا اراد الله بعبدٍ خیراً فَتَحَ [لَهُ] عَینَی قلبِه، فَأبصَرَ بهما الغَیب و أمرَ آخِرَتِه ...هرگاه خداوند بخواهد خیری به بنده اش برساند، دو چشم برای قلبش می گشاید تا بوسیله آن دو، امور پنهانی و چگونگی آخرتش را ببیند.
حضرت ابوالفضل (ع) بصیرترین شخصیت کربلا بودند زیرا اولاً زمانی که هفتصد نفر از اصحاب پیامبر(ص) در مدینه نتوانستند حق را بشناسند، حضرت عباس(ع) حق را شناختند.
ثانیاً با اینکه شخصیت های بزرگی مثل محمد حنفیه، عبدالله بن عباس و عبدالله بن جعفر حق را شناختند و می دانستند که امام حسین(ع) برحق است ولی آن زمان را برای قیام مناسب نمی دیدند و با امام (ع) همراه نشدند برخلاف حضرت عباس (ع).
ثالثاً در شرایطی که هزاران نفر که از مکه با امام(ع) همراه شده بودند وقتی پشت دروازه های کوفه فهمیدند این مسیر ختم به شهادت خواهد شد، برگشتند و امام را تنها گذاشتند ولی حضرت ابوالفضل(ع) تا آخر با امام حسین(ع) ایستادند و از هیچ چیزی در راه شان دریغ نکردند و همین بصیرت سیاسی و دینی ایشان رمز ماندگاری و الگو شدن شان در کربلا شده است.
منبع ؛کتاب این گونه ابوالفضل العباس علیه السلام را بشناسیم از سید محمدتقی قادری صص66تا63
