بهار فصل شکفتن است؛ فصل نو شدن؛ فصل زیبایی‌ها؛ و فصل زنده شدن طبیعت از خواب زمستانی. قلب و روح انسان نیز به‌مانند طبیعت، بهاری دارد؛ بهاری که استعدادهای نهفته انسن را شکوفا می‌کند؛ نشاط و سرزندگی را به او بازمی‌گردند؛ زیبایی‌های اخلاقیش را ظاهر می‌کند؛ و او را از خواب غفلت بیدار می‌کند.
در روایتی از امیرالمؤمنین علیه‌السلام تلاوت قرآن به عنوان بهار دل‌ها معرفی‌شده است. در آنجا که می‌فرماید: وَ تَعَلَّمُوا الْقُرْآنَ فَإِنَّهُ أَحْسَنُ الْحَدِیثِ وَ تَفَقَّهُوا فِیهِ فَإِنَّهُ رَبِیعُ الْقُلُوبِ وَ اسْتَشْفُوا بِنُورِهِ فَإِنَّهُ شِفَاءُ الصُّدُورِ وَ أَحْسِنُوا تِلَاوَتَهُ فَإِنَّهُ أَنْفَعُ الْقَصَصِ (نهج البلاغة ؛ خطبه 110 از نسخه صبحی صالح)
ترجمه: قرآن را بیاموزید که نیکوترین گفتار است؛ و در آن اندیشه و طلب فهم نمایید که قرآن بهار دل‌ها است؛ و به نور هدایت آن شفاء و بهبودى (از بیمارى جهل و نادانى) بخواهید که قرآن شفاى (بیمارى) سینه ها است؛ و آن را نیکو بخوانید که سودمندترین گفتار است.
