شیعیانی هستند که تصور می‌کنند همین‌که از ولایت و محبت اهل‌بیت علیهم‌السلام بهره‌مند هستند، این برای نجاتشان کافی است. و حال‌آنکه دلایل متعددی بر بطلان چنین تفکری وجود دارد. ازجمله فرمایشات خود معصومین علیهم‌السلام که عمل به دستورات شرع را شرط ولایت می‌دانند.
از خیثمه روایت شده که گوید: خدمت امام باقر علیه‌السلام رسیدم تا با او وداع کنم. در این هنگام حضرت فرمودند:
یَا خَیْثَمَةُ أَبْلِغْ مَوَالِیَنَا أَنَّا لَا نُغْنِی عَنْهُمْ مِنَ اللَّهِ شَیْئاً إِلَّا بِعَمَلٍ وَ أَنَّهُمْ لَنْ یَنَالُوا وَلَایَتَنَا إِلَّا بِالْوَرَعِ وَ أَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ حَسْرَةً یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَنْ وَصَفَ عَدْلًا ثُمَّ خَالَفَهُ إِلَى غَیْرِه (الکافی؛ ط الإسلامیة؛ ج2 ؛ ص175)
ترجمه:
اى خیثمه به دوستان ما برسان که ما نمى توانیم خشم و عذاب الهى را از آنان بگردانیم جز با کردار نیک خودشان.
به آن‌ها ابلاغ کن که جز با پارسائى و ورع در ولایت ما وارد نمى شوند.
به آن‌ها بگو که در روز قیامت کسی حسرت و تأسف بیشترى دارد که عدل را تشخیص دهد و ستایش کند ولى برخلاف آن قدم بردارد.
(مانند کسى که به ولایت ائمه علیهم‌السلام تظاهر کند و از آن‌ها پیروى ننماید یا عمل صالحى را بستاید و به آن عمل نکند).
