بی‌جهت نیست که خداوند او را «رَحْمَةً لِلْعالَمین» نامید
در روایت است: در جنگی که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله با مشرکین داشتند، آن حضرت به دست مشرکین مجروح شد و خون بر صورت مبارکش جاری شده بود. آن جناب درحالی‌که خون را از چهره می‌زدود، این دعا را زمزمه می‌کرد که «اللَّهُمَّ اهْدِ قَوْمِی فَإِنَّهُمْ لَا یَعْلَمُونَ» (خداوندا؛ قوم من را هدایت کن؛ چراکه آن‌ها جاهل هستند)[1]
و بی‌جهت نیست که خداوند او را نه‌فقط رحمت برای اهل ایمان، که رحمت برای تمام جهانیان نامید:
«وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمینَ»[2]
(ما تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم)
[1] بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج20، ص 20 و 21
[2] سوره، أنبیاء، آیه 107
