به زعم باطل معاندان اسلام و ادیان، دنیا و آخرت به هم ربط دارند. بنابراین کسانی که در پی آخرت هستند؛ طبعا دنیای خود را نیز آباد نموده و کسانی که قیامت و خدا را به فراموشی سپرده اند، زندگی دنیوی خود را به صورت ناقص و کم ارزش دنبال می کنند.
مگر دین، توصیه به فضایل اخلاقی و پاکی و درستکاری و احترام به والدین و هزاران صفت خوب دیگر ندارد؟ آیا این صفت های خوب در زندگی دنیایی به کار نمی آیند؟
بنابراین کسانی که این صفات را رد نموده و گوینده آنها (خداوند) را قبول ندارد و یا بجا نمی آورد؛ در حقیقت خود را فراموش کره است. «وَ لا تَکُونُوا کَالَّذینَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ؛ و مانند کسانى مباشید که خدا را فراموش کردند، پس خدا هم آنان را دچار خودفراموشى کرد.»(حشر/۱۹).
البته طبعا افراد بی دین و غیر موحد نیز صفت های خوب دارند اما آنها بنا به مصالح خود، با فضایل اخلاقی به صور دل بخواهی عمل می کنند و چندان کاری به خدا و پیامبر و قیامت ندارند.