دین مقدس اسلام، تغذیه را هم از لحاظ مادی مهم می داند و هم از لحاظ معنوی. درست است که غذای مسموم موجب اختلال در سیستم بدن فرزند می شود؛ اما غذای حرام تاثیری بدتر در روح و روان فرزند دارد.
امام حسین پیش از ظهر عاشورا در کربلا صحبت‌های زیادی کرد ولی هیچ کدام اثر نمی کرد. در آخر فرمودند: « فَقَدْ مُلِئَتْ بُطُونُکُمْ مِنَ الْحَرَامِ ؛ چون شکم‌های شما از حرام پرشده است ، حرف‌های من در شما اثر نمی گذارد.»۱
این بیان شریف ارتباط غذای حرام با گمراهی و اعمال پست را بیان می کند.
در قرآن کریم هم آمده است که:
«یا أَیُّهَا الرُّسُلُ کُلُوا مِنَ الطَّیِّباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً »
اى رسولان، تناول کنید از پاکیزه‌ها و عمل کنید عمل صالح.
این آیه هم به ارتباط بین تغذیه از لقمه حلال و عمل صالح اشاره دارد.
اصحاب کهف هم به دنبال غذایی بودن که موجب خاموش شدن نور الهی در قلبهای آنان نگردد:
«فَلْیَنْظُرْ أَیُّها أَزْکی طَعاماً فَلْیَأْتِکُمْ بِرِزْقٍ مِنْهُ»
اکنون یک نفر از خودتان را با این سکّه ای که دارید به شهر بفرستید ، تا بنگرد کدام یک از آنها غذای پاکیزه تری دارند ، و مقداری از آن برای روزی شما بیاورد.
را از این رو بسیار سفارش شده که والدین از غذای حرام حتی مشکوک پرهیز نمایند.
۱٫ بحار الانوار / ج ۴۵ / ص ۸
۲٫مؤمنون ۱۵
۳٫ کهف ۱۹
برگرفته شده از: ریحانه بهشتی ص ۳۳و ۳۴
